அந்த பெண்ணை எனக்கு பிடிக்கவே பிடிக்காது
அந்த பெண்ணை எனக்கு பிடிக்கவே பிடிக்காது. அவள் அழகாய் இருப்பாள் ஆனாலும் அவளை எனக்கு பிடிக்காது. அவளைக் கண்டாலே ஒரு வித வெறுப்பு. நான் வேலைப் பார்த்த பள்ளியில் இரண்டாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்தாள் அவள். கசங்கிய ஆடை, அழுக்கான காலணி, சீவாத தலைமுடி, தலைக்குனிந்த பார்வை இவையே அவள் அடையாளம். படிப்பு என்பது கசப்பு காய் அவளுக்கு. கையெழுத்து என்பது கோழி கிண்டிய தலையெழுத்து. அவளை கண்டாலே எனக்கு பிடிக்காது. அவளை திட்டியே தீர்ப்பேன். 'சனியன் ! என் உயிர எடுக்கவே வந்திருக்கினறது'.
அவளை பற்றி குறைச்சொல்ல தலைமையாசிரியரை அணுகினேன். அவளை பற்றி சொல்ல ஆரம்பித்தவுடனேயே அவர் இடைமறித்து அந்த பெண்ணை பற்றி அவர் சொன்னது என்னை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது.
'அவளுடைய பெற்றோர்கள் இரண்டு சக்கர வாகனத்தில் சென்றுக்கொண்டிருந்தப்போது விபத்திற்குள்ளாகி தாய் சம்பவ இடத்திலேயே இறந்து போனாள். தந்தை கால் ஊனமாக படுத்த படுக்கையானார். இந்த சிறு பிள்ளையை பார்க்க அவளுடைய வயதான பாட்டி மட்டுமே இருக்கின்றார்' என்று அவர் சொன்ன உடனேயே என் மனம் வேதனையில் ஆழ்ந்தது.
அவளை பார்த்த பார்வை அடியோடு மறைந்து போனது. அவள் என்னை பார்த்து சிரிக்கும் போது நான் என்னை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டேன். அவள் என்னை பார்த்து புன்முறுவல் செய்யும் போது நான் எனக்குள்ளேயே அழுதுக் கொண்டேன்.
பார்வை மாறும் போது எல்லாமே மாறுகின்றது.
